پازل سیزده تکه

امروز میخوام 13 تا از نوسته های قبلیم رو که وقتی نوشتم، شاید نه من درک کردم و نه تو، معرفی کنم … وقتی همه رو با هم خوندم، حدأقل واسه ی من یک پازل شد …

گچ و سنگ رو همیشه دوست داشتم … چون نه من گذشتن از گچم رو بلد بودم، نه تو گذشتن از سنگت رو …
دلتنگ رو بارها و بارها خونده بودم ولی هیچوقت نمی فهمیدم واسه چی و کی نوشتم …
جرأت ، بدون اغراق و خودپسندی، یک نوشته ی نستراداموسی بود … نوشته ای که خیلی گذشت تا فهمیدمش …
مهم نیست ، نوشته ای بود که برای من واقعاً مهم بود … و همون موقع هم خیلی به این فکر افتادم که شاید بشه یه فیلم کوتاه ساخت! … واسه دل خودم!
عمق، داستان یک روز خوب بود … دوست داشتم که بدون دونستن عمق زنده بمونم و حس کنم … و اون تکه ی کاغذ هنوز جلوی چشمم هست : “اینجا که هستی، سعی کن احساس خوبی داشته باشی”!
ترس، واقعیت ، ترس از یک واقعیت بود … ترس از کوه … ترس از بالا رفتن … کوه و ترس واقعیش رو دوست داشتم … اما یه چیزی کم بود …
تعلٌق ، از اون دست نوشته هایی شد که چه الان بخونم، چه 10 سال دیگه، چه 50 سال دیگه، خوب می فهممش … گاهی ازش لذت می بری، گاهی هم می تونه تورو زیر و رو کنه …
باور، دقیقاً همون چیزی بود که همیشه فکر منو مشغول می کرد … آخه باور که به تلنگری از بین نمی رود … شاید این همون چیزی بود که کم بود!
کسوف ، تعبیری عارفانه، فلسفی و شاید عاشقانه از لحظاتی بود که نصفه شب، کنار ساحل تنها دراز کشیده بودم و آسمون و دریا رو تماشا می کردم … و اون گوشی موتورولای سفید! هم پیشم بود …
دوچرخه ، برای من یه جور نماد بود … نماد فردی نبود … دوچرخه نماد چیزی است که من به داشتنش می بالیدم … چیزی که خیلی تلاش کرده بودم تا اونطوری که باید ساخته بشه و پرورش پیدا کنه … خیلی بیش از حد تصورتون تلاش کرده بودم …
گپ ، اتفاقی بود که با وجود اون احتمال بسیار بسیار کم، رخ داد ! … شاید ارتباطی بین یکی دیگه از این 13 نوشته و گپ بشه پیدا کرد …
آنچه را که دوست دارد … ، بدون شک یکی از اساسی ترین تکه های پازل بود … شاید فقط برای من … برخی با اشک های بسیار انجامش می دهند … برخی بدون یک آه … چرا که هر انسانی، آنچه را که دوست دارد، می کشد!
موتورولا … سرما … آرامش! ، یک نوستالژی بود … یک نوستالژی بی پرده و رک … یک تلنگر …

نمی دونم چرا، ولی حس می کنم خوندن این نوشته ها برای خود من خیلی خوب بود … هر چند دلتنگِ گچ و سنگ شده باشم، ,واقعیت اینه که عمقِ تعلق و باور آدماس که به همه چی معنی میده … هرچند که کسوف هم زیباست، ولی مهم نیست … شاید دیگه وقتی برای دوچرخه سواری و گپ زدن نمونده باشه … جرأت میخواد، قبول کردن اینکه انسان آنچه را که دوست دارد، میکشد … دیگه نه از موتورولا خبری هست، نه از سرما، نه از آرامش …

پی نوشت : هوا داره سرد میشه … چند روز بیشتر تا سال جدید نمونده … اما اصلاً حس عید نیست! … تنها دل خوشی اینه که تهران خلوت میشه و میشه تو هر اتوبانی که دلت خواست کلی دنده عقب بری … حتی اگه نزدیک تونل باشه!