درباره الی

“درباره الی” تنها فیلم ایرانی است که در یک سال اخیر دیده ام و بیرون از سینما فکرم را مشغول کرد! این فیلم روایتی است از سفری که با شادیِ بینهایت آغاز می شود و با اندوهِ بینهایت پایان می گیرد. روایت “اعتماد” و “خیانت” است. روایت خانه ای است که سرنوشت، این مسافران را به آنجا می کشاند و در مجاورت آب، امواج دریا حقیقت و باطن را نمایان می سازد. می توان گفت محور اصلی فیلم “دروغ” است. دروغی که “رواج” یافته است. این فیلم، حادثه ایست که زائیده ی تربیت ایرانی است. شما سکانسی را می بینید که دروغ گفتن به یک کودک “آموزش” داده می شود و چند دقیقه بعد، نتیجه اش را می بینید. کودک، دروغی که یاد گرفته، چنان ماهرانه تفسیر می کند که لحظه ای بی اختیار می خندید. فیلم با صحنه ای آغاز می شود که چند جوان، در تاریکی تونل های جاده، فریاد شادی سر می دهند و “دیده نشدن” را مجالی برای “آزادی” می یابند. این نقطه ی شروع است. همه چیز از اینجا آغاز می شود. آزادی، وقتی هویتی پنهانی پیدا کند، “دروغ” متولد می شود و ترس از هویدا شدن حقیقت، همه گیر می شود. اعتماد، علاقه و همه ی پیوندهای انسانی با آشکار شدن حقیقت، رنگ می بازند. خشونت و بی اعتمادی مسری می شود و حوادث تلخ، پی در پی رخ می دهند و فیلم به پایان خود نزدیک می شود. دریا، اتومبیل را رها نمی کند. گویی چنان که باید، مجازات نشده اند و سرانجام نوبت دردناک ترین سکانس فیلم می رسد. عاشقِ نگون بخت، جسدِ غرق شده ی “الی” را می بیند و غرق در اندوه، او را “رها” می کند … شاید هیچکس درباره الی چیزی نمی دانست …

پی نوشت 1 : در این آخرین روز های اکران فیلم، موفق به دیدنش شدم …

پی نوشت 2 : “اخراجی ها 2” را به یاد می آورم … دلقک بازیِ تجاری … “درباره الی” من را به سینمای ایران امیدوار کرد …