جنگل

امروز هم یک روز عادی بود برای تو … تو در این هوای سرد ، ایستاده ای … در آن جنگل سبز … و آنان میدوند. میدوند به دنبال پول … همان پول گردی که سال هاست همه برایش میدوند … عده ای برای ضربش … عده ای برای مراقبت از او … عده ای برای توصیف او … عده ای برای دیدن او … و فریادها گوشت را کر کرده است … تحمل کن … تو مجبور هستی … خوب به اطرافت نگاه کن … حتی به آن نرده ها … به آن کسی که به لباست میخندد … به پول گرد … به رنگ قرمز … به زرد … به سبزی جنگل … سفید … آسمان … نور …

تمام شد … پاداشت را گرفتی …

چشمانت را گرفتم … خفه شو … حرف نزن … دیه اش را می دهم … با پولی که گرفتی ، میتوانی چشم بخری … مادرت برایت میشمارد … دقیق است … نگران نباش … اشتباه نیست … فقط مالیات و عوارض نوسازی جنگل ها! را کم کرده ایم …

چشمانت پیش من میماند … پول ها پیش تو … هر روز آنها را بشمار … من به جای تو نگاه میکنم … برایت تعریف خواهم کرد … برایت میگویم که نفر بعدی چه کسی است … برایت میگویم که دست و پا و چشم و گوش او را چند خریدیم … هرگاه حس کردی ضرر کرده ای ، پول هایت را دوباره بشمار … من هر روز برایت از دوندگانی خواهم گفت که سالهاست میدوند … هرگز نخواهم گذاشت یک لحظه هم فراموش کنی … نخواهم گذاشت از یاد ببری که اگر هر سال هزاران نفر هم به سرنوشت تو دچار شوند ، باز هم تمام نفت هایمان را خرج جنگل ها و دوندگانش خواهیم کرد … این سرنوشت تو نبود … این سرنوشت را من برایت نوشتم … این سرنوشت ملتی است که در سوگواری اش قمه میزند … و در شادی اش بمب به در و دیوار می کوبد …

چشمانت در دست من است … در دست ماست … در دست ملت همیشه در صحنه ایران … !

———

پی نوشت 1 : به مردم … به کشورم … به فرهنگم … و به این تمدن چندهزار ساله … افتخار میکنم !!!

پی نوشت 2: یادت باشد که این بار ، دستت را جلوی چشمانت بگیری …