منو بیدار نکن

به اطراف نگاه میکنی … درست مثل همیشه …

خوابیدم … هیچ خوابی ندیدم … باز هم خواب ندیدم … سال هاست که ندرتاً خواب میبینم … نمیدونم چرا … نمیتونم تشخیص بدم اوضاعم خوبه یا بده … نمیفهمم فرصت دارم یا ندارم … سکوت میکنم … به همه چی … به همه … به اون ابلهی که میاد تو واگن دوم تا Bluetooth بازی کنه … و به اون پسر بچه ای که هر روز ( و دقیقاً هر روز ) بهم میگه : “آقا ، تورو خدا ، بیاید رو ترازو” … به اون ابلهی که پیشرفت کرده ، متن رو به صورت عکس درآورده و میفرسته … و باز به اون پسر بچه ای که چون تابستون شده ، دیگه در حال مشق نوشتن کنار ترازوش نیست … حتی کتاب هاش هم مثل بقیه نیست … چون بارون خورده ! … چون برگ هاش مچاله شده … و من باز سکوت میکنم …

خدای من اینجا دیگه کجاست ؟! … من کی هستم ؟! چرا پژواک صدام رو نمیشنوم ؟ … کجا دارم میرم ؟! … منو کجا میبری ؟ … کاش همون قدر که از خودم می ترسیدم ! ، از تو هم می ترسیدم … داری به چی نگاه می کنی ؟! منتظر چی هستی ؟ … تا کدوم مرز پیش خواهیم رفت ؟ … از من چی میخوای ؟ … من اینجام … و من اینجام ؟

چرا من نیستم ؟ … دیوار “من” کو ؟! … چتر خیسم کجاست ؟! بارون یا برف ؟! صبور شدم ؟! … صحنه جای من نیست … من از نقاب بیزارم … ! و تکرار میکنم … تا ابد !

و تو منو خلق کردی تا سکوت کنم … مثل بقیه … درست مثل بقیه … همین ؟! واقعاً همین ؟!

خوابیدم … و هر روز میخوابم … درست مثل بقیه … نمیدونم تا کی ! … فقط ، منو بیدار نکن … آرامش آزاردهنده ی این سکوت رو از من نگیر !

———–

پی نوشت 1 : سه سال پیش … امروز … سه سال بعد … به همین سرعت … خیلی سریع تر !

پی نوشت 2 : اگه گفتم من از خودم میترسیم ، شوخی کردم … چون در واقع “خودم” از “من” میترسه !

پی نوشت 3 : گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد … گفتا اگر بدانی ، هم اوت رهبر آید

پی نوشت 4 : چرا نمیدونم ؟!