نگاه گم

یه چیزی هست که چند وقته ذهن منو مشغول کرده … موضوعی که هر چقدر بهش فکر میکنم قانع نمیشم … درست از آب در نمیاد … یه جاش می لنگه .

تا حالا به این موضوع فکر کردی که چرا هیچ کس نمیتونه افکارش رو تو مغزش نگه داره !؟

مثل اینکه دنبال چیزی میگردم … در و دیوار رو نگاه می کنم … درخت ها … نیمکت ها … جلد کتاب ها … شیشه ی مترو … جزوه هام … سایت آموزش … صفحه ی 206 … کلید در خونه … لای CD هام … ثانیه شمار ساعتم … سنگفرش پیاده رو … می فا سل ، فا می ر … تمرین فصل 10 ، ساعت 9 … به گذشته … به قبل از اون … پیش تر … باز هم عقب تر …

بذار بهتر بگم … هر چی تلاش بکنی که افکارت از حیطه ی ذهنت بیرون نره ، آخرش میره …

نگاهم گم شد … هر جا میگردم پیداش نمیکنم … میگن فایده ای نداره … چیزی که گم شه دیگه پیدا نمیشه … من باور نمیکنم … مادر “هاچ ” که نیست … ممکنه طول بکشه … ولی پیدا میشه … پیداش میکنم … یعنی خدا کنه که پیدا بشه !

احتمالاً ناشی از ضمیر ناخودآگاه انسانه … ذهنت برای افکارت جا نداره !

نگاهش گم شد … چند لحظه … دوباره … و باز هم ……

چیزی که فکرتو مشغول کنه مسلماً تو رفتارت بروز پیدا می کنه … این یه قانونه … باید مواظب بود !

حالا باید بگردیم پیداشون کنیم … احتمالاً یه جا گمشون کردیم … هیچ دیوونه ای پاشو اونجا نمیذاره … ولی باید پیدا بشن …

حالا باید صبر کرد و دید که کی حاضر میشه حماقت کنه ! … شاید اونجا گم نشده … شاید گم نشده !

————-

 پی نوشت 1 :جز با دل هيچی را چنان که بايد نمی‌شود ديد. نهاد و گوهر را چشم سر نمی‌بيند. ( شازده کوچولو )

 پی نوشت 2 :

I feel I know you

I don’t know how

I don’t know why

“Anathema”