گهگاهی کلیپ “تصور کن” از سیاوش قمیشی رو میبینم . بی اختیار تا آخرش رو نگاه میکنم . هر بار تصاویری میبینم که دفعه ی پیش متوجهش نمیشدم . این بار دو تا تصویر دیدم که واقعاً ناراحتم کرد ، خیلی ناراحتم کرد . چقدر انسان ها میتونن وحشی باشن ؟ چقدر میتونن بی رحم باشن ؟
اولین تصویر ، یک مادر و بچه است که کنار یه آتش کوچک نشستن و ظاهراً بچه از شدت سرما قادر به تکون خوردن نیست . مادر دستش رو جلو آتش میگیره و میکشه رو پای بچه اش ! اینا یکی از هزاران آواره ی یکی از ده ها جنگی هستن که تو صد سال پیش اتفاق افتاده . تصور کنید که یک شب تو زمستون بیرون از خونه تون بخوابین . اصلاً تو حیاط خونه تون که امنیتش هم خیلی بالاست ! حتی یک لحظه هم نمیتونید تصورش رو بکنید . حالا میتونید فکرشو بکنید اگه امنیتی در کار نباشه ، چی میشه ؟ اگه تو بیابون باشید چی میشه ؟ اگر خانواده ای نداشته باشید ، چی ؟
دومین تصویر ، زن و مردی رو نشون میده که از این کلاه های بزرگ که سر فضانورد ها میکنن ، سرشون کردن . من که تا حالا از اونا ندیده بودم . بعداً فهمیدم عملکردش مثل همون اتاق گازه . قسمت دلخراشش اونجاست که یه بچه ی چند ماهه رو به زور داخل اون میکنن . وقتی سر بچه رو وارد میکنن ، بچه تا کمر میره توش .
کشتن خیلی راحت شده .
یه کم که فکر میکنم میبینم دعوا سر دو تا چیزه : قدرت ، پول !
یادم نیست کی اینو گفته ، ولی من دیگه دارم بهش ایمان میارم : هر آدمی یه قیمتی داره ، تفاوت در قیمت آدماست .
اینو اول یه فیلم نوشته بود :
زمانی که حیوانی کبوتر خلق میشود ، تا آخر عمرش کبوتر باقی میماند ولی انسان تنها حیوانی است که کبوتر خلق میشود و نهایتاً به کرکس تبدیل میشود ! ویکتور هوگو
این شعر یک آهنگه “البته باید آهنگ این شعر رو شنید تا تأثیرش چند برابر بشه که اونم از دست من خارجه . مگر اینکه از خودم بخواهید ( Only Friends ) ” :
|
Sınırı olan bir dünya yok mu |
برای ما دنیای آزادی وجود نداره |
|
Savaşsız kavgasız bir hayat yok mu |
یه زندگی بی دعوا و بی جنگ وجود نداره |
|
İnsanca yaşamak bu bize çok mu |
مثل انسان زندگی کردن برای ما زیاده |
ما آدما مایه ی ننگ موجودات زنده هستیم ! میدونید چرا عمر انسانها محدوده ؟ چرا ما میمیریم ؟
به خاطر اینکه دوباره یادمون بیوفته که از کجا اومدیم . مال کی هستیم ! بعد از این که مردیم ، آدمای خوب پیش خدا میمونن ، آدمای بد ، دوباره فرستاده میشن به زمین ( یا هر جهنم دیگه ای مثل زمین ) . تا 70-80 سال جون بکنن ، علافی کنن ، بخندن ، گریه کنن ، درد بکشن ، خوش بگذرونن ، فقیر بشن ، پولدار بشن ، سفر کنن ، بخورن ، بخوابن درس بخونن ! و آخرش ، یه روز ، آنچنان بمیرن که حتی عزرائیل رو هم سورپرایز کنن .
معلوم نیست کی نوبت ما میرسه . ولی احتمالاً ما هم یه روز کرکس میشیم ! کاش همه ی آدما قبل از این که کرکس بشن ، عزرائیل رو سورپرایز کنن .
|
اشک چشمان پر از درد مادران تمام نمی شود |
Bitmiyor anaların çileli göz yaşları |
