+ پریروز، ۶ فروردین ۱۳۹۰، فوق العاده بود :) یه روز به یادماندنی با کلی اتفاق خوب :) … مینویسیم، برای ثبت در تاریخ!
+ فیلم “جدایی نادر از سیمین” رو دیدم. فیلم خوبیه. واقعاً شاید لیاقت این جوایز رو داشته. ولی لحظه ای خودمو میذارم جای کسی که ایران رو ندیده و این فیلم رو میبینه. حقیقت تلخیه. این که فیلم های جشنواره ایه ما یکسره بدبختی و فلاکت نشون میدن. بنابراین شاید دور از انتظار نباشه که چرندی مثل “اخراجی ها” بیشتر تو ایران فروش بره. توصیه میکنم حتماً پست بی خواب در سیاتل رو در این باره بخونید.
+ دیروز با یکی از بهترین دوستام، کلی فعالیت هنری! انجام دادیم که تو همین یکی دو روزه بازتابش رو در اینجا خواهید دید. فکر میکنم کلاً متفاوت از چیزهایی باشه که تا به حال در اینجا دیدید …
+ مثلاً سعی کردم یه کم اجتماعی تر بشم و از این کارایی کنم که وبلاگ نویس های خارجی میکنن! واسه همین صفحه فیس بوک و صفحه سی نا.نت تو فیسبوک رو تو نوار سمت راست سایت اضافه کردم! باشد که خوش بگذره!
سلام!
در مورد «جدایی نادر…» چند تا چیز کوچولو می خوام بگم. اول این که خوب مگه ما توی ایران به غیر از «بدبختی و فلاکت» و اندکی امید، به طور عمده چیز دیگه ای هم داریم؟ (اگر زندگی شما شامل اندکی «دور دور» و خوشی های دوستانه می شه، شامل حال خیلی ها نمی شه) اگه قراره چیزی از جامعه ایران به مردم دنیا نشون داده بشه، بهتره لودگی های رضویان باشه یا دست و پا زدن مردم توی موقعیت های بحرانی و دروغ های اجباری…؟ واقعیت چیه؟ قراره همون طوری که به خودمون دروغ می گیم به بقیه هم بگیم؟ الان خیلی حالمون خوبه مثلاً؟؟؟ ای دنیا! ما حالمون خوبه! نگران نباشید! ما انقدر به دست و پا زدن توی این زندگی پرچالشمون عادت کردیم که اگه یکی بیاد یه تیکشو برامون تعریف کنه و روی پرده نشون بده، فک می کنیم: اََََ! چه بدبخت! زندگی با گروهی به اسم «مردم»، همین قدر پیچیده و نفس گیره.
بله! مردم نیاز به شادی دارند. ولی خودشون شادی رو تولید نمی کنن. امید رو تولید نمی کنن.
ولی ما اینیم دیگه! : گروهی از جونشون می گذرن، اما گروه دیگه از خندیدنشون نمی گذرن…
@نیلوفر, یعنی همه ی فیلم هایی که تو دنیا دارن جوایز رو میگیرن، توصیف بدبختین؟
ما اینیم دیگه؟ خودتونو میگید یا ما رو؟ یه همه مون رو؟