سرب

امشب چندتا آهنگ خوندم … بعد از مدت ها و برای کسانی که برام مهم هستن … و خیلی سخته … به خدا خیلی سخته … نمیدونید چه حسی داره … مطمئنم هیچکس نمیتونه چنین چیزی رو درک کنه … یعنی چند درصد مردم دنیا ممکنه چنین چیزی رو تجربه کنن؟ … واسه همین از گفتنش منصرف میشم … “غریبانه” رو دوست دارم … غریبانه رو خیلی دوست دارم … اینکه “هر چی آرزوی خوبه، مالِ تو” … و اینکه “هرچی که خاطره داری مالِ من” …

کاش جایی وجود داشت که میشد نوشت … کاش جایی وجود داشت که اسمش سی نا.نت نبود … و هیچکس نمیدونست اینا رو سینا داره می نویسه … کاش جایی وجود داشت که وقتی مینوشتم توش، نگران این نبودم که همکارم، همکلاسیم، شاگردم، حتی استادم، دوست هام، فامیل هام یا بقیه ممکنه ببینن … جایی که خودمو سانسور نمی کردم … و می نوشتم … انقدر مینوشتم که حرفام تموم شه … انقدر مینوشتم که دیگه حرفی واسه گفتن نمی موند … می نوشتم … آشکار و واضح … بدون استعاره … بودن ایهام … روان و راحت … نه با ترس و دلهره …

سخته … به خدا سخته … اینکه موقع حرف زدن و فکر کردن، اولین کسی که میگه “خفه شو”، خودت باشی و مجبور باشی لبخند بزنی … برای همه چی …

کاش جایی بود … و کاش کسی بود … که گوش میکرد … بدون اینکه حرف بزنه … و نمی خندید … به من … و به این گلوی سرب گرفته … و به این ذهن مسدود شده … و به این آشفته ی آرام … کاش بود …

پی نوشت : سینا … خفه شو!