سه گانه

اول

یه روز یکی از دوستام ( که اسمش رو نمیگم تا از فضولی بمیرید ) روی messenger ازم پرسید : “تا حالا تو زندگیت دوست واقعی داشتی ؟!”

خیلی زود خواستم بنویسم آره . ولی قرار شد یه روز راجع به این سوال فکر کنم … (چون مسلماً شب ساعت ۱۲:۳۰ راندمان مغز کمتر از ۵ درصده ! ) … فکر کردم … خیلی فکر کردم ! همه ی آدمای دور و برم رو مرور کردم … راستش ، جواب من به این سوال زیاد مهم نیست …

شما هم فکر کنید …

دوم

یه روز ، به یکی از دوستام ( همون ! ) گفتم :

وقتی تخیل در حال ساختن و شاخ و برگ دادن هستش ، واقعیت می ایسته … و وقتی تخیل رو مهار کنیم ، واقعیت شروع به حرکت میکنه !

سوم

خوبه ! … یه سال دیگه هم گذشت … چندین سال پیش تو همچین روزایی ، یه نفر به این دنیا اضافه شد … آره ، من بودم ! … اهمیتی نداره …  واقعاً نداره … چون چندین سال بعد در یک همچین روزایی این یه نفر هم مثل هزاران نفر دیگه به خاک تبدیل میشه !

دی کوزه‌گری بدیدم اندر بازار                       بر پاره گلی لگد همی زد بسیار
و آن گل به زبان حال با او می‌گفت               من همچو تو بوده‌ام مرا نیکودار

یه بار یه جا میخوندم که هر از چند گاهی خوبه که آدم بشینه جلوی آینه با خودش صحبت کنه … مثل دیوونه ها ؟ … نه … ولی هیچ وقت این کارو نکردم … نمیدونم چرا … چون آینه آدم رو از واقعیت دور می کنه . راستش ، بعضی وقتا مردد میشدم که نکنه تنها دوست واقعی ات خودت باشی !

ولی حالا با اطمینان میگم ، تنها دوست واقعیت ، خودت هستی . تنها کسی که میتونه زنده نگه ات داره ، خودت هستی . تنها کسی که میتونه تخیل مرگبار رو متوقف کنه ، خودت هستی . تنها کسی که تو رو به موفقیت نزدیک میکنه ، خودت هستی . تنها کسی که از مرگ روحی نجاتت میده ، خودت هستی . تنها کسی که همیشه میتونی باهاش حرف بزنی خودت هستی و تنها کسی که میتونه یه خواب آروم رو برات مهیا کنه ، خودت هستی !

————-

پی نوشت ۱ : در زندگی هرگاه از یخ خانه ای ساختی ، بر آب شدنش اشک مریز !

پی نوشت ۲ : تولدم مبارک … با اینکه ۵ روز گذشت ! و من ساعت شنی رو دوست ندارم …

پی نوشت ۳ : خوابم میاد … ولی حس خوابیدن نیست …

پی نوشت ۴ : همه چی دست خودته …

پی نوشت ۵ : امیدوارم تیر ماه ۸۷ ، حرفای بهتری برا گفتن داشته باشم !