فردا خبری نیست

سر کلاس یکی از درس های بسیار مفید عمومی نشسته بودم ! … چشمم افتاد به صندلی جلوییم که لق میزد … یاد دو سال پیش همین موقع ها افتادم … یاد کاری که با یه ردیف از صندلی ها ، سر یکی از کلاس های حل تمرین می کردیم … ۶-۷ نفری صندلی ها رو با هم تکون میدادیم ! همین خاطره ی بی مزه ( که البته اون موقع همراه با نهایت خنده انجام میگرفت ) باعث شد که چند سال ، در چند ثانیه ، از ذهنم عبور کنه …

می دونی ، هیچ چیز به اندازه ی هدف و امید دل آدم رو خوش نمیکنه … شاید تقصیر من نباشه … شاید دو سال پیش لازم بود که هدف های تهی و امید های خیالی شکل بگیره ، تا من رو از سکون در بیاره … حالا دیگه ، با تقریب خوبی ، هیچ کدوم از اون اهداف و امید ها وجود ندارن … گاهی اوقات دلم برای دلخوشی ها و تفریحات و توهمات نوروز ۸۴ تنگ میشه … برای این که اون موقع ، در شرایطی بودم که فکر میکردم ، همه چی بر وفق مراده … حس اینکه به هر چیزی که تا اون لحظه اراده کرده بودم ، رسیده بودم ، هر لحظه منو لبریز می کرد … احساس می کردم ، فاصله ی خواستن و رسیدن ، برای من خیلی کم شده … حتی برای خواسته های بزرگ … حتی برای جاه طلبی هام … حتی برای … ولش کن …

می دونی ، وقتی آدم به یه سری از اهدافش نمیرسه ، تو خودش کنکاش میکنه … میگرده جایگزینی برای قابلیت هایی که نداشته ، پیدا کنه … شاید قابلیت هایی که تو این مرحله کشف میکنه ، به قابلیت هایی که نداشته ، هیچ ربطی نداشته باشن ولی این کشف باعث میشه که احساس رضایت نسبی در آدم ایجاد بشه … از اون به بعد ، هر جا که اون قابلیتی که نداشته بروز پیدا می کنه و خودشو نشون میده ، با جایگزین کردن قابلیت های جدیدی که از خودش کشف کرده ، خودش رو راضی می کنه …

چند وقتیه دارم به این فکر می کنم که شاید اگه توهمات نوروز ۸۴ حقیقت پیدا می کرد ( هر چند در حال حاضر هیچ ارزش و جذابیتی برام ندارن ) شاید الان من به جای روزی ۱ ساعت ، هفته ای یه ربع ، ساز می زدم … یا به جای اینکه انقدر ON باشم که دوستام بهم بگن Yahoo Helper ( و یا جدیداً به صورت مودبانه ، “سینا ، ADSL داری ؟” ) ، مثل خیلی های دیگه چند ماه یه بار تو مسنجر می رفتم … شاید بیشتر دوست داشتم که تو خیابون بچرخم تا تو اینترنت … شاید بیشتر دوست داشتم حرف بزنم ، تا اینکه سکوت کنم … شاید بیشتر دوست داشتم با دوستام برم برا قلیون تا اینکه بیام خونه تمرین های چند هفته بعد رو بنویسم … !!!

کم کم از خودم بدم میاد … به خاطر اینکه از موجود آرمانی ای که تو ذهنم از خودم ساخته بودم ، خیلی دور شدم … از خودم بدم میاد ، چون هیچ وقت نخواستم ریسک کنم … از خودم بدم میاد ، چون خیلی از شب ها ، خواب نمی بینم … بدم میاد ، چون حوصله ی کسی رو ندارم … بدم میاد ، چون همیشه تقصیر من بوده !

راستش ، فردا خبری نیست … فردا هم مثل امروزه با این تفاوت که ، هر آنچه که الان داره اتفاق میوفته ، فردا من رو یاد امروز میندازه و فردا رو هم خراب می کنه … همین !

فردا خبری نیست …

————

پی نوشت ۱ : باور کنید توهمات نوروز ۸۴ چیز مهمی نبود … راستش دروغ گفتم … چیز مهمی بود … ولی با اطمینان می تونم بگم که ، الان چیز مهمی نیست … هر چیزی تو زمان خودش ارزش داره … و بعد از مدتی ، هر چند ارزشمند باشه ، برات بی ارزش جلوه می کنه … از توجیه کردن ، بیزارم …

پی نوشت ۲ : همیشه دوست داشتم بدونم چه اتفاقی میوفته که یه آدم متحول میشه … حالا دوست دارم تجربه کنم …

پی نوشت ۳ : کاش می دونستم ، از خودم چی می خوام !

پی نوشت ۴ : “ اندیشیدن مهم است ولی برای خوشبخت شدن نباید زیاد اندیشید”