۲۰۰۶ برای من

یک سال گذشت . حتماً مطلبی برای آغاز سال ۸۶ خورشیدی نیز خواهم نوشت. ولی امروز ، به عنوان آخرین روز سال ۲۰۰۶ فکر می کنم که باید بنویسم ، با وجود کارهای زیادی که دارم .

یک سال گذشت . میتوانم بگویم ، سالی که گذشت یکی از باارزش ترین سال های زندگی ام بود . در حقیقت ، یکی از مفید ترین سال های زندگی ام بود. خیلی چیزها از خیلی از آدم ها یاد گرفتم. از کسانی که بیشتر اوقات انتظار چنین اندیشه و گفتاری را از ایشان نداشتم … گویا امسال همه به من می آموختند … از دوستان کوچکتر از خودم …  هم سن و سال ها و دوستانی که چندین سال از من بزرگتر هستند …

–          یاد گرفتم ، نشنیده قضاوت نکنم

–          یاد گرفتم ، فکر نکرده (حدأقل در جایی که نباید) حرف نزنم

–          یاد گرفتم ، انسان ها به غایت با هم متفاوت هستند و همه به یک روش حل نمی شوند و بعضی ها ارزش حل کردن ندارند.

–          یاد گرفتم ، بعضی اوقات مغز توان اندیشیدن ندارد.

–          یاد گرفتم ، احساس ، زود تصمیم میگیرد ، زود قانع می شود ، ولی عقل دیر تصمیم میگیرد ، دیر می پذیرد … در حال حاضر ، در ترازوی من دومی سنگین تر است.

–          یاد گرفتم ، پدر و مادرم چیزهایی میدانند که من نمیدانم … و هر چه میگذرد ، بر بیشتر بودن ارزش تجربه ی آنها و بی ثمر بودن خزعبلاتی که در کتاب ها میخوانم ، مطمئن تر می شوم …

–          یاد گرفتم ، گاهی اوقات باید صبر کرد.

–          یاد گرفتم ، گاهی اوقات باید سکوت کرد.

–          یاد گرفتم ، گاهی اوقات باید از جمع گریخت … گاهی اوقات تنها ، تنهایی است که میتواند آرامش را به انسان بازگرداند.

–          یاد گرفتم ، انسان ها اغلب به دنبال ثروت هستند . چه مرفه باشند … چه نباشند … با این تفاوت که ثروتمندان راه ها و میان بر های بیشتری سراغ دارند … و گاه این نقطه ی ضعف قشر مقابل می شود.

–          یاد گرفتم ، بغض خفه می کند و اشک زنده میکند.

–          یاد گرفتم ، موسیقی ، درمان درونم است. شاید برای من این گونه بوده است. نمی دانم …

–          یاد گرفتم ، به جرئت بگویم نمیدانم … ظاهراً شجاعت کم سابقه ایست …

–          یاد گرفتم ، بیشتر انسان ها دچار روزمرگی شده اند و ترس از پریدن آن ها را از پیشرفت باز می دارد …

–          یاد گرفتم ، اگر بخواهی به چیزی دست یابی ، باید از چیز دیگری دست بکشی …

–          یاد گرفتم ، شب و روز پشت سر هر می آیند … باید به هر دو عادت کنیم … هر چند یک ماه ، شب هایت ، شب یلدا باشد.

–          یاد گرفتم ، اگر انسان فراموش کار نبود ، به حتم در اندوه از دست دادن اموال و امیالش جان می سپرد .

–          یاد گرفتم ، اغلب انسانها به راحتی دروغ می گویند. حتی اگر این مسئله را انکار کنند.

–          یاد گرفتم ، اغلب انسان ها همه چیز را فدای پیشرفت خود می کنند.

–          یاد گرفتم ، نباید شخصیت افراد را زیر پا گذاشت. مگر اینکه ، خودشان بر این کار اصرار بورزند.

–          یاد گرفتم ، دلیلی وجود ندارد که هر اتقافی دو بار رخ دهد … یا بهتر بگویم ، بیشتر اتفاقات فقط یک بار رخ میدهند …چه خوب … چه بد …

–          یاد گرفتم ، ترس ، انسان را بار ها می کشد … شاید مرگ بهتر باشد. حتی ترس از واقعیت !

–          یاد گرفتم ، ببینم چیزهایی که نمی توانستم ببینم … بیشتر مواقع ، بی تجربگی است که انسان را از دیدن باز می دارد …

–          یاد گرفتم ، انتظار ، بهتر از دیدار است … که در انتظار ، تخیل می سازد و در دیدار ، واقعیت ویران می کند … هر چند دومی پذیرفتنی است.

–          یاد گرفتم ، باید به خدا اعتماد کرد.

——–

پی نوشت ۱ : از این پس ، در نگارش خود از گفتار عامیانه فاصله میگیرم . به این علت که ، نوشته هایم متفاوت تر خواهد بود.

پی نوشت ۲ : درست در روز هایی که کمی دور تر ، در تعطیلات کریسمس هستند ، من باید درس بخوانم!

پی نوشت ۳ : خواهرم ، پس از خواندن این متن ، یکی از توانایی های دیگر من را به یادم آورد !

پی نوشت ۴ : اشتباه ما در این جاست که ارزش خود را نمی دانیم !

پی نوشت ۵ : روزگار به کام ماست … آرامش ستودنی است .